اولین جلد کتاب کمیک استریپ "عکاس" اثر گیلبرت، لُفِور و لُمرسیه را تمام کردم.
زمانی که مکتاب را می خواندم با خودم فکر می کردم حتی اکنون هم تعداد کمی حاضر هستند به افغانستان سفر کنند چه برسد به ان سال ها ! هنوز هم هضم آن برایم سخت است. چرا ؟ چگونه کسی حاضر می شود که به یک همچنان جایی سفر کند؟ دیدیه در سختی های این مسافرت در همین سوال را از خودش می پرسد و به خودش پاسخ می دهد : برای عکاس گرفتن.
کتاب را به10 نفر از پزشکان بدون مرز که در این سفرها همراه او بوده اند تقدیم کرده است. آن زمانی که ما در نادانستگی کامل به انچه در کنارمان می گذرد به سر می بردیم ، سازمانهایی بوده اند که به انها کمک می رسانند. این ده نفر شامل دو زن و هشت مرد هر کدام از کشورهای مختلف پیشرفته جهان می امده اند . چقدر نترس بوده اند. انسانیت را تا به کجا می توان تعریف کرد. چرا ؟ برای چه؟ می توانستند در کشورهای خود به راحتی زندگی کنند. شاید انها مثل ما دغدغه نان ندارند و یا زندگی روزمره انها با این همه مشغله های کوچک بزرگ فرهنگی و سیاسی و اقتصادی در هم آمیخته نشده است. پاسخ درستی ندارد شاید.
حتما این اصطلاح ما را شنیده اید که همیشه می گوییم "کاش همه مردم مثل ما باشند!" و یا "همه که مثل ما نیستند! "، ولی اینجا می خواهم اعتراف کنم و بگویم که که چه خوب است که همه مردم مثل ما نیستند.
Le Photographe est une série de bande dessinée créée par Emmanuel Guibert (scénario, dessin et couleurs), Frédéric Lemercier (couleurs et mise en page) et Didier Lefèvre(scénario et photographies) chez Dupuis.
این کتاب بر اساس 8 ماموریت دیدیه لُفور برای عکاسی دربین سالهای 986 1 تا 2002 به افغانستان نوشته شده است. کتاب تلفیقی از عکس و نقاشی است. امانویل گیلبرت بر اساس عکسها داستان نوشته و تصویر کشیده است و و لمرسیه آن را رنگ امیزی و صفحه ارایی کرده است.
زمانی که مکتاب را می خواندم با خودم فکر می کردم حتی اکنون هم تعداد کمی حاضر هستند به افغانستان سفر کنند چه برسد به ان سال ها ! هنوز هم هضم آن برایم سخت است. چرا ؟ چگونه کسی حاضر می شود که به یک همچنان جایی سفر کند؟ دیدیه در سختی های این مسافرت در همین سوال را از خودش می پرسد و به خودش پاسخ می دهد : برای عکاس گرفتن.
افغان برای من زمانی که بچه بودم با یک مفهوم تعریف می شد ، ترس . نزدیک نشو. بچه دزدند.
زمانی که برای اولین بار انها را طور دیگری دیدم و شنیدم با فیلم سفر به قندهار محسن مخملباف بود. این فیلم را در سینما فلسطین اصفهان دیدم که به ان سینما سربازی می گفتیم مخصوص سرباز وظیفه ها بود . بامریم رفتیم. فیلم صحنه ای به یاد ماندنی دارد، ان هم زمانی پاهای مصنوعی که از طرف سازمانهای جهانی از ان هواپیماها با چتر های کوچکی شبیه چتر نجات به زمین پرتاب می شد. در پی این فیلم، نوشته باز هم مخملباف با عنوان "بودا از شرم فروریخت" ، شاید برای یکی از اولین بارهایی بود که کلمه طالبان به گوش من می خورد!
بعد از آن متوجه شدم که دکتر رنانی یکی از اساتید دانشگاه اصفهان برای بچه های افغان که از تحصیل محروم بودند و سالها بی سواد ماندند مدرسه ای درست کرده است و با تعدادی داوطلب آنها را سواد دار می کند . ما حتی انها را از سواد دار شدن محروم کرده بودیم!
تعجب نکنید ، کشور همسایه و من اینقدر کم می دانستم . و اینکه من در یک خانواده پر قفسه های کتاب و یک پدر پر از معلومات به دنیا امده ام. ولی برای خودم هم تعجب است که چرا اینقدر کم می دانستیم. البته ایران هم با سپری کردن 8 سال جنگ و سالهای بعد از جنگ فرصتی برای فکر کردن به مسایل دیگر کشورها نمی گذاشت آن هم در دنیای اینترنت و کانالهای رنگ و وارنگی که اکنون وجود دارد .
شاید باید در مورد این نادانستگی مان در مجالی دیگر مفصل صحبت کنم.
برگردم به کتاب ، داستان این کتاب مجموعه ای از داستانها ی 8 ماموریت اولویه دیدیه در بین سالهای 86 تا 2002 است. کتاب تلفیقی از عکسهای دیدیه و طرح هایی که است که بر اساس عکسهای او، نقاشی شده. زمانی که داستان چگونگی رد شدن نشان را از پیشاور در پاکستان از طریق کوه های به افغانستان تعرف می کند، عکسهای بالا رفتن از کوهای مرزی افغانستان و پاکستان در تاریکی شب روی سنگها و بدون اینکه ببینی زیر پاهایت چه می گذرد . تعریف آن هم می تواند تو را بترساند چه برسد واقعیت آن.
زندگی افغانها در زمان حمله روس ها و طالبان و جنگ داخلی .
زمانی که روس ها از یک طرف حمله کرده و خاک افغان ها را اشغال کرده بودند و حتی اجازه عبور و مروررا از راه و جاده ها به پزشکان بدون مرز را هم نمی دادند. و طالبان از طرف دیگر که بر مردم ظلم می کردند و انها را در نهایت شقاوت و بدور از هر گونه پیشرفت و بهداشت و سواد نگه داشته بود. دوران سیاهی بوده است. سیاه ِ سیاه .
بعد از آن متوجه شدم که دکتر رنانی یکی از اساتید دانشگاه اصفهان برای بچه های افغان که از تحصیل محروم بودند و سالها بی سواد ماندند مدرسه ای درست کرده است و با تعدادی داوطلب آنها را سواد دار می کند . ما حتی انها را از سواد دار شدن محروم کرده بودیم!تعجب نکنید ، کشور همسایه و من اینقدر کم می دانستم . و اینکه من در یک خانواده پر قفسه های کتاب و یک پدر پر از معلومات به دنیا امده ام. ولی برای خودم هم تعجب است که چرا اینقدر کم می دانستیم. البته ایران هم با سپری کردن 8 سال جنگ و سالهای بعد از جنگ فرصتی برای فکر کردن به مسایل دیگر کشورها نمی گذاشت آن هم در دنیای اینترنت و کانالهای رنگ و وارنگی که اکنون وجود دارد .
شاید باید در مورد این نادانستگی مان در مجالی دیگر مفصل صحبت کنم.برگردم به کتاب ، داستان این کتاب مجموعه ای از داستانها ی 8 ماموریت اولویه دیدیه در بین سالهای 86 تا 2002 است. کتاب تلفیقی از عکسهای دیدیه و طرح هایی که است که بر اساس عکسهای او، نقاشی شده. زمانی که داستان چگونگی رد شدن نشان را از پیشاور در پاکستان از طریق کوه های به افغانستان تعرف می کند، عکسهای بالا رفتن از کوهای مرزی افغانستان و پاکستان در تاریکی شب روی سنگها و بدون اینکه ببینی زیر پاهایت چه می گذرد . تعریف آن هم می تواند تو را بترساند چه برسد واقعیت آن.
زندگی افغانها در زمان حمله روس ها و طالبان و جنگ داخلی .
زمانی که روس ها از یک طرف حمله کرده و خاک افغان ها را اشغال کرده بودند و حتی اجازه عبور و مروررا از راه و جاده ها به پزشکان بدون مرز را هم نمی دادند. و طالبان از طرف دیگر که بر مردم ظلم می کردند و انها را در نهایت شقاوت و بدور از هر گونه پیشرفت و بهداشت و سواد نگه داشته بود. دوران سیاهی بوده است. سیاه ِ سیاه .
حتما این اصطلاح ما را شنیده اید که همیشه می گوییم "کاش همه مردم مثل ما باشند!" و یا "همه که مثل ما نیستند! "، ولی اینجا می خواهم اعتراف کنم و بگویم که که چه خوب است که همه مردم مثل ما نیستند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر